Netflix heeft een nieuwe serie reisprogramma’s voor foodies. In ‘Somebody Feed Phil’ draait het om Phil Rosenthal, de bedenker van ‘Everybody Loves Raymond’. Deze keer speelt Phil zelf de hoofdrol en gaat hij op reis om op allerlei exotische plekken de eetcultuur te ontdekken. Maar het is moeilijk om de eerste afleveringen door te komen.
Somebody Feed Phil: grappig of tenenkrommend?
Phil heeft z’n sporen verdiend als bedenker van een succesvolle tv-show. Maar of we Phil nu zo nodig in een eigen tv-show moeten zien? Het eerste wat me opviel was de constant verschrikte blik van de presentator. Het is alsof hij steeds iets opmerkelijks ziet:
Maar wat dan? Vaak komen er vervolgens wat simpele observaties. Phil verbaast zich over het zeebanket van Cervejaria Ramiro in Lisbon, geniet van een salade met rundvleesreepjes bij Cau Ba Quan in Ho Chi Minh City en eet een lekkere kom Thaise soep bij Lung Prakit Kad Kom. Maar waarom moeten we hem geloven dat dit de lekkerste adresjes zijn? Phil is geen chef en weet niets van de plekken die hij bezoekt. Hij laat zich met ogen als schoteltjes rondleiden, meestal door een gids met Amerikaanse roots of eet lekker vertrouwd bij restaurants die gerund worden door een Amerikaan of iemand die met een Amerikaan getrouwd is.
Ondertussen vertelt Phil dingen die we al weten of maakt hij grapjes die wel heel belegen zijn. Phil mag dan in staat zijn om comedy’s te bedenken, maar voor de camera vallen zijn grappen snel dood. Oprah Winfrey’s napraten met een variant op “You get a car! And you get a car!” is een grap die misschien nog in familiekring door je gekke oom wordt gemaakt, maar op tv kan het echt niet meer.
Vergelijk je het met de tv-shows van Anthony Bourdain, dan is het verschil schrijnend. Bourdain is een chef, die weet waarover hij praat en met de juiste connecties op verrassende plekken komt. Phil is een Amerikaanse toerist met een reisgids onder z’n arm, die zich door een semi-lokale Amerikaan laat rondleiden en ondertussen “oohs” en “aahs” roept.
De boodschap? Die is het eigenlijk niet. Behalve dan misschien dat Amerikanen van middelbare leeftijd in Phil een rolmodel zien, iemand die met verbaasde blik rondkijkt op plekken waar ze zelf nooit zouden komen.